#7: Werken, noordoost India en Singapore

De gaten tussen de blogs worden steeds groter, maar dat is vooral omdat ik constant bezig of onderweg ben. Ergens ook wel een goed dus, hoewel het nu toch wel weer tijd wordt wat op papier te zetten. De vorige blog is alweer van maandag 6 januari, toen ik net terug was uit Thailand. De tijd vliegt weer eens en waarschijnlijk zal dit de laatste blog vanuit India zijn. Ik schrijf er hierna nog wel één, want ik beleef nog zeker twee weken avonturen hier, maar dat zal ik waarschijnlijk vanuit Nederland doen. Maar goed, laat ik maar weer eens even mijn hoofd breken over de afgelopen weken.

Eenmaal terug uit Thailand kreeg ik van veel mensen te horen dat ik eigenlijk alweer bijna weer terug naar huis ging. Ergens wel waar, maar ergens ook weer niet. Inderdaad zijn de maanden hiervóór vooral achteraf gezien voorbij gevlogen, aan de andere kant lijkt een week hier ook een stuk langer te duren dan thuis. Of een maand nu kort of lang is weet ik eigenlijk nog steeds niet. Nu is het nog twee weken India en lijkt het ergens nog steeds ver weg. Aan de andere kant tikken de dagen wel onvermijdelijk door en zit ik waarschijnlijk na drie keer met mijn ogen knipperen in de befaamde blauwe Boeing 747 van de Koninklijke Luchtvaartmaatschappij op weg naar Amsterdam (de stad die overigens ook dit jaar weer de landskampioen voetbal gaat leveren).

Zoals ik in de vorige blog meldde, stond er voor deze periode buiten het reguliere kantoorwerk ook een werkbezoek aan noordoost India en een niet-werkbezoek aan Singapore op het programma. Tot aan vrijdag 17 januari heb ik vooral op kantoor gewerkt en hebben we na meerdere versies eindelijk richting een afronding van het onderzoeksvoorstel kunnen werken. Inmiddels weet ik dat het werk hieraan van mijn kant nu volledig klaar is, en iedereen is er behoorlijk tevreden mee dus dat is mooi. Het was zeker in het begin een behoorlijke uitdaging, aangezien dit hele gebied volkomen nieuw voor me is, maar het is dus toch gelukt. Dat was op werkgebied in ieder geval precies waar ik uiteindelijk voor gekomen ben. Maar aangezien ik hier liever over andere zaken dan werk praat, houd ik het wat dit betreft even hier bij.

Voordat ik naar Noordoost India vertrok, heb ik op het klooster de banden nog wat verder aangehaald met de brothers. Prem vroeg mij namelijk of het me leuk leek om op te treden tijdens een cultureel programma op het klooster. Gisteren (28 januari) vierden ze ‘philosophers day’ door een filosofisch ingestoken theaterstuk op te voeren (geschreven door Prem, met dankbare regietips vanuit Nederland van Veerle), en of ik het tussenprogramma kon regelen. Dat leek me wel leuk en dus ben ik toen met een stuk of zeven broeders begonnen met het oefenen van het nummer My Sweet Lord van George Harrison. Dat leek me wel toepasselijk aangezien er zowel Engels als Sanskriet (laten we zeggen de voorganger van Hindi) in gezongen wordt. Het feit dat George Harrison alles behalve katholiek was maakt het alleen maar mooier. Het heeft namelijk wel wat om een hoop katholieken ‘hare krishna’ te horen zingen. Hoe dan ook, dat hebben we een aantal avonden geoefend, waarbij ik gitaar speelde en het geheel een beetje in goede banen probeerde te leiden. Dat was nog best lastig aangezien ze zeker in het begin nogal verlegen waren en compleet andere muziek gewend zijn. Hierover straks meer. De periode voordat ik erop uitging bestond in ieder geval overwegend uit kantoor, oefenen en verder weer veel lezen (dit keer was de meer oosters geïnspireerde wijsheid aan de beurt). Het was wel weer even behoorlijk wennen aan alles hier en ook de kou en mist maakte het wat minder gezellig.

Op dinsdag 14 januari was er trouwens sinds lange tijd weer een festival aan de gang, Makar Sankranti. Dat wordt (vooral door kinderen en jongeren) gevierd door te gaan vliegeren. Met Manmeet en zijn zoontje ben ik naar het huis van zijn zus geweest, waar we op het dak hebben staan vliegeren. Ze doen daarbij ook een soort wedstrijdjes tegen elkaar waarbij je elkaar vlieger door kan snijden en iets moet schreeuwen. Was wel een mooi uitzicht om vanaf het dak al die vlieger in de hele stad in de lucht te zien. Zelf bakte ik er overigens niet veel van.

Vrijdag 17 januari vertrokken Manmeet en ik dus naar noordoost India. Ongebruikelijk voor deze tijd van het jaar was er nog steeds behoorlijk veel mist in de ochtend. De mist trok ook niet echt weg waardoor onze vlucht een uur of twee vertraagd was. We vlogen met Spicejet en hadden een overstap in Delhi (naar Guwahati), waarvoor we een buffer van drie uur hadden. Aangezien we een stuk later vertrokken en door tegenwind ook nog eens veel later aankwamen dachten we dat we onze aansluiting zouden missen en een dag zouden moeten wachten. We landden namelijk tien minuten voordat onze vlucht zou vertrekken. Echter, we werden buiten het vliegtuig opgewacht en per auto direct naar het volgende vliegtuig gebracht. Daar liepen we net voordat de deuren dicht gingen binnen, terwijl iedereen al braaf op ons zat te wachten en we dus gelijk door konden. Dat was dus een goed begin.

Ik had niet echt concrete verwachtingen van noordoost India, behalve dan dat het waarschijnlijk anders zou zijn dan Varanasi. Inderdaad was het behoorlijk anders en dat is in dit geval eigenlijk al snel positief, haha. De omgeving zelf is al heel anders omdat het aan de voet van de Himalaya ligt. Ook ziet het er een stukje verzorgder uit (hoewel het India blijft) en zien de mensen er een stuk anders uit. Als ik zou moeten gokken zou ik eerder gokken dat het mensen uit Thailand waren dan Indiërs. Het mooie daarvan was dat de mensen ook een stuk aardiger waren (en mooier).

We werden van het vliegveld opgehaald en bleven de eerste nacht in Guwahati bij het provinciehuis van de plaatselijke congregatie slapen. Zij hebben een heuvel vol met hun eigen gebouwen, waaronder ook een hostel en school voor kinderen met speciale behoeften. De fathers daar waren allemaal vriendelijk en toen we de volgende ochtend weggingen hebben we nog de school bezocht met een paar honderd kinderen. Zag er allemaal goed geregeld uit en dat was leuk om te zien. Hierna zijn we drie uur met de taxi richting Shillong gegaan, wat meer in de bergen lag.

Shillong is een heel leuk bergstadje waar we drie nachten zijn gebleven. Toen we daar aankwamen zijn we langs gegaan bij één van de partner organisaties van JVS, en kreeg ik een rondleiding terwijl Manmeet werd bijgepraat door de directeur. Ook daar was een school en een hostel en werd ik door middel van een welkomstlied welkom geheten. Alle kinderen stelden zichzelf aan me voor en ik heb zelfs mijn gebarentaal nog een beetje bijgeschaafd (ik kan nu dank je en goedemorgen ‘zeggen’). Ook hier is het weer mooi om de inzet te zien van iedereen die daar werkt en de vreugde die de kinderen uitstralen. Na dit bezoek zijn Manmeet en ik naar een groot museum over noordoost India gegaan. Noordoost India kent heel veel verschillende stammen die nog behoorlijk traditioneel leven, en hun eigen symbolen, kleding, etc. hebben. Leuk, hoewel je na zeven zalen vol potten en geweven manden het ook wel gezien hebt.

De volgende dag, zondag, gingen we met twee vrouwen van die partnerorganisatie en een chauffeur op sightseeing naar het gebied met (ongeveer) de meeste neerslag ter wereld, Cherrapunji. Dit gebied ligt in de bergen en vooral in het regenseizoen (praktisch het hele jaar, behalve deze periode) zijn er veel en grote watervallen te vinden. De natuur is inderdaad erg mooi en we zijn meerdere keren uitgestapt om naar uitkijkpunten te gaan of richting watervallen te lopen. Ook zijn we nog een grot ingegaan en door een park gelopen. Bij één van de uitkijkpunten had ik weer een Tom Cruise-momentje, aangezien ik door drie meisjes gevraagd werd of ik met ze op de foto wilde. Dat wilde ik wel. Mijn ego vond het natuurlijk wel leuk dat ik door de toch wel schone vrouwen met ‘dear sir’ werd aangesproken. Daarna wilden ook nog een hele Indische familie met me op de foto dus ik ben waarschijnlijk weer in een aantal huiskamers te vinden. Bij een volgend uitkijkpunt werd ik trouwens weer heel enthousiast belaagd door dezelfde dames. Dit keer wilden ze heel graag mijn Facebook weten. Vraag me af, zou het straks in Nederland ook zo gemakkelijk gaan of word ik hier gewoon kei hard gediscrimineerd?

Op maandag zijn we op projectbezoek gegaan, dat wil zeggen bij de kinderen die ‘onze’ hulp ontvangen thuis langs. Hoewel noordoost er dus wel verfrissend uitziet, is zeker in de dorpen de armoede erg groot, misschien nog wel groter dan in de staat waar ik normaal zit. De dorpen zien er wel heel anders uit en zijn veel meer tribaal. Zoals jullie op de foto’s kunnen zien zijn het echt rieten of houten huisjes op gravel. De gezinnen zijn groot (zeven kinderen is geen uitzondering) en doen allerlei ambachtelijke dingen, bijvoorbeeld rijstbier brouwen of kippen houden. Op zichzelf is het dorpsleven niet slecht, ook al is het dan primitief. Het is in ieder geval vele malen beter dan in een sloppenwijk in een grote stad te wonen. Het meer onzichtbare probleem is echter dat de armoede zo groot is dat deze gezinnen heel erg kwetsbaar zijn voor shocks. Als er bijvoorbeeld iemand van het gezin ziek wordt, dan moet al snel bijna alles verkocht worden om voor diegene te kunnen zorgen.

De projectbezoeken waren weer bitterzoet als altijd. Enerzijds is het mooi om te zien dat er iets wordt gedaan voor iemand die bijna niets heeft. Tegelijkertijd gaat vooruitgang hier in heel erg kleine stappen en kunnen soms hele triviale dingen grote problemen opleveren. Daarmee bedoel ik dat als zo iemand in een ander land was geboren het probleem veel minder groot zou zijn. Dat maakt het zo frustrerend en oneerlijk. Sommige gevallen lijken zo hopeloos dat je soms denkt dat het allemaal geen zin heeft. Zo waren we op bezoek bij een meisje van anderhalf met cerebrale parese (CP, hersenverlamming) die om te beginnen al heel veel medische problemen had en zelfs als die haar niet fataal zouden worden, met een gigantische ontwikkelingsachterstand te kampen heeft. Bij elk antwoord van de moeder en iedere oefening leek het vooruitzicht donkerder te worden. Toch kan een kleine vooruitgang soms weer een grote overwinning zijn. Een simpele functionaliteitsoefening die tegen de verwachting in wel lukt geeft weer hoop. Ook de gevallen waarbij heel duidelijk de vooruitgang en daarmee gepaarde vrolijkheid te zien is, bieden inspiratie om vooral door te blijven gaan. Of in de woorden van de oprichtster van het Liliane Fonds: ‘every child counts’.

Over Singapore, waar ik de dag erna na een dag vol vliegvelden en vliegtuigen aankwam, kan ik heel kort zijn. Dat was echt geweldig. Het contrast qua rijkdom kan misschien niet groter zijn als je net uit zo’n dorp in India komt. Waar in India alles wat collectief is eigenlijk dramatisch is geregeld, is het in Singapore tot in perfectie doorgevoerd. De wegen zijn perfect, openbaar vervoer is perfect, mensen zijn vriendelijk, enzovoorts. Het was gaaf om Twan weer te zien, die daar voor Philips werkt en daar heel blij mee mag zijn (en is). Zijn zusje en een vriendin waren er ook en ik heb ook nog een Singaporese vriend ontmoet die ik uit mijn tijd in Budapest ken, dus het was gezellig. Wel is het behoorlijk duur en word de ongelijkheid in de wereld nog maar eens heel erg duidelijk. Een drankje kost al snel 10 euro, waarbij je met drie drankjes op een avond eigenlijk al op het gemiddelde maandsalaris zit van de gezinnen die ik heb bezocht. Toch is dat nu eenmaal hoe de wereld op dit moment in elkaar zit en daar ga ik in mijn eentje ook niet veel aan veranderen. Wel kan ik het cliché dat je blij moet zijn met wat je hebt (en vergeet niet dat 85% van de wereld niet in rijk land woont) heel erg onderstrepen. En waarschijnlijk met de tijd ook weer vergeten. Hoe dan ook was het in Singapore echt heel leuk.

Afgelopen maandag weer teruggekomen in Varanasi na een nachtje in een hotel in Delhi te hebben doorgebracht. Gisteravond was dus het optreden waar we voor geoefend hadden en dat was echt heel bijzonder. We hadden nog een beetje last-minute geoefend, maar ik was natuurlijk een hele tijd weggeweest, dus ging dat nogal roestig. De zaal stroomde al vol en het theaterprogramma begon al. Toen was het moment daar en stond ik met zeven broeders, een gitaar, een keyboard en wat microfoons op het podium. Het ging eigenlijk beter dan tijdens de repetities en voor ik het wist was het nummer al voorbij. Volgens mij vond iedereen het wel mooi en het was sowieso bijzonder om dit met die broeders te doen. En toch weer die muziek hè…

Morgen komen trouwens mijn ouders voor een aantal dagen op bezoek, en volgende week vrijdag ga ik langs alle toeristische dingen langzaamaan terug richting Delhi. In ieder geval alvast een waardige afsluiter voor mijn tijd hier. Tot snel!