#5: Ook na tien weken nog geen goede titel

Een dagje later dan gepland, maar daar zijn we weer. Tien weken (!) zijn er al verstreken en over twee maanden land ik alweer op Schiphol. Vooral de afgelopen twee weken is de tijd voorbij gevlogen. Dat is vooral omdat er zoveel dingen gebeuren en ik nog steeds zoveel verschillende dingen meemaak. Waar ik eerder al een keer zei dat ik mijn draai misschien wel gevonden had, heb ik nu nog veel meer het gevoel dat ik gewend ben. Om de meeste dingen waar ik in het begin echt moeite mee had, maak ik me niet zo druk meer en zie ik er wel de humor van in. Dat is trouwens niet op de laatste plaats omdat ik me erg thuis voel bij de mensen die hier om me heen zijn. Het bezoek van de twee Nederlanders de afgelopen dagen heeft er ook zeker aan bijgedragen. Ik moet trouwens uitkijken met wat ik hier over ze schrijf, want ze lezen alles mee, haha. Maar laat ik maar weer beginnen bij waar ik vorige keer geëindigd was.

Twee weken geleden op zaterdag was er namelijk een grote viering van World Disability Day op het klooster, georganiseerd door JVS. Ik denk dat er in totaal een man of duizend waren (hoewel ik ze niet geteld heb), waarvan de meesten dus een handicap hadden. Er werden allerlei activiteiten gedaan, waaronder jeu-de-boulen voor blinden (met belletjes) en een tricycle race. Het was wel leuk om daar rond te lopen omdat de meesten nogal verrast waren om me daar te zien. Ik ben ook met heel wat mensen op de foto gegaan, dus ik ben benieuwd in welke huiskamers ik te bewonderen ben. Na de sportieve activiteiten, en het dringen om de gratis lunchpakketjes, was er een cultureel programma. Mijn grote vriend de bisschop was er ook en ik mocht bij de prominenten plaatsnemen (ik ben natuurlijk ook wel belangrijk). Daar werd door kinderen die betrokken zijn bij projecten van JVS opgetreden en waren er wat toespraken. Weer mijn Hindi wat bijgespijkerd. Die avond met fr. Alex en fr. Prem uit eten gegaan bij een behoorlijk fraai hotel en dat was de eerste keer dat ik in het echt toeristische gedeelte kwam. Het is wel apart dat je vanuit het niets ineens in een soort westers land bent, want ineens is alles schoon en modern. Het eten was heel erg goed en we hebben zelfs geïmporteerd Belgisch bier op. Al met al in ieder geval een hele mooie en volle dag met een waardige afsluiter dus.

Zondag eindelijk een beetje rust, dus vooral een beetje bijkomen en weer veel gitaar gespeeld. Ook wat stoombaden met eucalyptusolie genomen, want met die stof hier kun je na een week niet meer fatsoenlijk ademen. Om jullie nog maar even jaloers te maken, ’s middags nog even in de zon gelegen. En dat in december. De ochtendtrip naar de Ganges waar ik het vorige keer over had, ging trouwens niet door omdat dat voor iedereen even iets teveel van het goede zou zijn en er waarschijnlijk toch te veel mist zou zijn. Maandag was een regular day at the office en dinsdag 3 december was de officiële World Disability Day. Er werd een mars (rally) in het centrum van de stad georganiseerd door verschillende organisaties om meer aandacht te vragen voor mensen met een handicap. Daar ben ik heen gereden in een overvolle jeep met mensen die geen Engels konden, dus dat was wel een belevenis. Daarna terug naar kantoor en ons voorbereid op de komst van de Hollanders, Harry en Jan. Respectievelijk een rehabilitatiearts en een ontwikkelingseconoom (geen dokter dus).

Woensdagavond was de eerste ontmoeting door middel van een welkomstdiner met een aantal fathers en Manmeet, Rohit en fr. Alex. Al snel bleek dat we het goed met elkaar konden vinden, en dat zou gedurende de tien dagen die volgden alleen maar beter worden. Voor mezelf was het ook erg leuk om weer eens onder de Nederlanders te zijn en dingen over hier uit te kunnen leggen. Na het eten was er op straat nog een traditionele bruiloft aan de gang met veel vuurwerk en muziek. De bruidegom mag de hele tijd op een wit paard zitten, dus de link met Sinterklaas was snel gelegd. Zal maar geen grappen over zwarte pieten maken. In ieder geval, met Harry en Jan zijn we de afgelopen anderhalve week dus op avontuur gegaan.

Op donderdag begonnen we met een rondleiding bij JVS en een algemene presentatie, en de kinderen van de Muskaan-school (een school van JVS) gaven een welkomstopreden. Voor de lunch was er een hele goede kok gekomen het eten was echt heel goed. Sowieso de afgelopen tijd heel erg goed eten gegeten omdat we op zoveel plekken te gast waren. Ik hoop dat ik dadelijk nog wel terug kan schakelen naar een gewone Hollandse bloemkool, want in een goede curry hier stoppen ze al minsten tien verschillende soorten kruiden en daar kunnen wij toch niet aan tippen. Vrijdag zijn we naar het academische ziekenhuis op de BHU-campus geweest. Daar hebben we een rondleiding gekregen om een idee te krijgen van hoe het er daar aan toegaat. Alle ziekenhuizen die publiek zijn (door de overheid gerund worden) zijn trouwens van aanzienlijk lagere kwaliteit dan private instellingen. Die zijn echter vaak een stuk duurder en niet altijd beschikbaar. Ook dit ziekenhuis (publiek) is bij lange na niet te vergelijken met een Nederlands ziekenhuis. Op de fysiotherapie-afdeling gebruiken ze bijvoorbeeld een vorm van elektrotherapie die in Nederland al lang niet meer gebruikt wordt en ook andere apparaten zien er oud uit. Het ziekenhuis zelf is ook alles behalve hygiënisch schoon en het aantal infecties is hoog. De dokters zelf schijnen wel goed te zijn, maar de faciliteiten zijn ronduit slecht. Ook privacy doen ze hier niet aan en het is gebruikelijk om met een man of tien in de kamer van de dokter te staan. Na dit bezoek zijn we nog naar de tempel op dezelfde campus gegaan en na weer een presentatie bij JVS was de dag alweer voorbij.

De volgende dag stond ons een lange en hobbelige rit naar Gorakhpur te wachten. We zijn via Sarnath gereden, de plek waar Boeddha ongeveer 2500 jaar geleden onder een boom verlichting heeft gevonden en zijn eerste preken gaf. Daar zijn dus veel tempels te vinden die daar overigens door verschillende landen zijn neergezet en er compleet verschillend uitzien. Ook nog naar het archeologisch museum geweest waar het nationale symbool van India te vinden is. Daarna dus een behoorlijk lange rit in de Jeep (een uur of zes) gehad, waarvan sommige stukken over een echt verschrikkelijk slechte weg. Toch was de rit zelf heel leuk omdat iedereen elkaar en vooral ook elkaars humor wat beter leerde kennen. ’s Avonds werden we weer gastvrij ontvangen door de dienstdoende father en kregen we naast goede kamers ook weer goed eten.

De volgende dag wederom een viering van World Disability Day. Dit was de meest professionele van allemaal en we waren die dag eregasten dus we werden heel mooi met livemuziek ontvangen. Na een behoorlijk lang programma met een aantal leuke optredens hadden we een lunch met niet één maar twee bisschoppen (voor minder doen we het tegenwoordig niet). Daarna zijn we doorgereden naar een medical college voor een klein toelichting over de lokale problematiek. Er zijn daar in de streek veel gevallen van encefalitis (hersenontsteking), vaak na besmettingen met het virus na muggensteken. Het tragische ervan is dat er niet echt een middel tegen is en het bijna een onmogelijke opgave is om de locals duidelijk te maken dat ze moeten uitkijken voor muggen. Bij de besmetting zal gemiddeld één op de drie overlijden en één op de drie er met een behoorlijke handicap vanaf komen. Toen we even later naar het lokale ziekenhuis gingen viel ons wederom op hoe slecht de kwaliteit is, en hier was het nog een stuk smeriger. Er lagen ook een aantal kinderen in de volle ziekenboeg met acute encefalitis. Als je er twee ziet liggen weet je dus dat er gemiddeld één van hen of dood gaat of zwaar gehandicapt wordt. Heel tragisch dus, en nog tragischer als je bedenkt dat de hopeloze moeder die er naast staat dat waarschijnlijk niet eens weet.

Daarna nog langs een privé-fysiotherapeut geweest en na het eten vroeg naar bed gegaan, want de volgende dag weer vroeg op. Maandag dus inmiddels, en we gingen naar een klein revalidatiecentrum dat mede met de steun van het Liliane Fonds daar is neergezet. Veel kinderen gezien die over het algemeen erg vrolijk waren, wat mooi was om te zien. Ook gezien wat er nog wel beter kan. Daarna zijn we weer begonnen aan de lange rit terug naar Varanasi, die wederom voorbij vloog (evenals wijzelf af en toe).

De dag daarna was een rustdag. Dat wil zeggen, onze Nederlandse vrienden kregen een dagje rust van mij want ik ging naar kantoor en zij naar een dorp in de buurt. De woensdag daarna zijn we weer samen op pad gegaan, ditmaal naar het Kiran centre, een hele campus gefocust op revalidatie die begin jaren ’90 is opgezet door een vrouw uit Zwitserland. Daar weer mooi welkom geheten door alle kinderen, die daar ook naar school gaan. Ik wist van tevoren eigenlijk niet precies wat ik moest verwachten, maar was behoorlijk onder de indruk. De faciliteiten waren erg goed, en de kinderen heel vrolijk en gedisciplineerd. Ook veel goed personeel in dienst, iets wat in deze omgeving absoluut niet vanzelfsprekend is. Tegelijkertijd vallen er nog steeds heel veel kinderen buiten de boot die niet in staat zijn om daarheen te komen.

Die avond gingen we dan eindelijk naar de befaamde rivier toe. Het was bijzonder om daar na twee maanden dan eindelijk aan te komen. Daar hebben we een bootje gehuurd en zijn we de verschillende ‘ghats’ (dat zijn grote trappen aan de rivier) langs gevaren, behoorlijk fascinerend. Er zijn daar veel crematies in open lucht, dus er zijn ook veel open vuren te zien waarvan je weet dat daar een lichaam in ligt te smeulen. Ook het Aarti gezien, een religieuze ceremonie die daar elke avond wordt gehouden. Leuk om te zien, hoewel het volgens mij misschien meer een lokkertje voor toeristen is dan een oprechte ceremonie. De bootreis was in ieder geval de moeite, hoewel ik de befaamde zonsopgang nog tegoed houd.

Donderdag was weer een ‘normale’ werkdag, waarbij de bezoekers hun rapport konden afmaken. ’s Avonds afsluitend diner gehad waar Jan terecht opmerkte dat we elkaar allemaal als vreemden leren kennen, maar als vrienden afscheid nemen. Gisteren (vrijdag) was dus de laatste dag van het bezoek en hebben we het rapport besproken met zijn allen, waar een aantal hele goede ideeën in staan. Daarna zijn we naar het vliegveld gereden waar we nog maar eens afscheid genomen hebben. Het moge inmiddels duidelijk zijn dat het een mooie en waardevolle tijd was.

Gisterenavond, als je denkt dat je wel genoeg hebt meegemaakt, was er op het klooster ook nog ineens een optreden bezig. Er was een stam uit noordoost India (waar ik in januari dus heen ga) die traditionele muziek maakten en dansen deden. Wel grappig dat je totaal niet zou bedenken dat ze uit India komen, en ik ben benieuwd hoe veel anders noordoost India is in vergelijking met hier. Nu eindelijk weer een keer een rustig weekend. De volgende blog over twee weken zal vanuit Thailand zijn en ik heb erg veel zin om daarheen te gaan. Natuurlijk ook nog kerstmis in het klooster. Er is weer genoeg te doen in ieder geval.