#2: De Indiase draai gevonden?

We zijn alweer twee weken verder sinds de vorige blog, dus het is tijd voor een nieuwe. Om te beginnen, nog een keer bedankt voor jullie reacties en alle steun! Het is fijn om te weten dat jullie zo meeleven en geïnteresseerd zijn. Hopelijk kan ook deze blog een beetje aan jullie inmiddels hoge standaarden voldoen.

Wat is er de afgelopen twee weken allemaal gebeurd, vraag ik me met jullie af. Als ik er zo op terugkijk, lijkt het extreme er een beetje vanaf. Nog steeds maak ik dingen mee die ik niet eerder heb meegemaakt, maar ik heb ook zogezegd meer mijn draai gevonden lijkt het. Natuurlijk zijn er nog steeds moment die minder vrolijk zijn, maar de meer positieve gevoelens overheersen toch op dit moment. Laat ik een beetje op logische wijze bedenken wat ik de afgelopen veertien dagen heb beleefd.

De vrijdag nadat ik de eerste blog online had gezet, was de ‘spiritual father’ waar ik het vorige keer over had alweer teruggekeerd naar Delhi. Toen ik terugkwam van mijn werk, vond ik bij de deurklink van mijn kamer echter een vervroeg verjaardagscadeau. Het was van hem: het Nieuwe Testament in handig reisformaat. Maar het mooiste was natuurlijk het gebaar zelf en de boodschap die erin stond: “Hi Freek, thank you for the gift of your person. You are a loving friends. This small book is the only best gift I have to express my love on your B’day October 22nd.” Erg mooi en misschien kom ik hem nog wel tegen als ik nog naar Delhi ga. Voordat ik bij mijn verjaardag ben, gaan we echter eerst nog even naar de bioscoop.

Op zondag vertrokken we namelijk om zes uur ‘s ochtends met z’n negenen (ja, 9en!) in een 4x4 naar Allahbad om een Engelstalige film te gaan bekijken. Een soort bedrijfsuitje als het ware. Allahbad ligt op zo’n tweeënhalf uur rijden van hier en zoals wel meer hier is dit niet te vergelijken met Nederland. De Indiase snelweg is eigenlijk een beetje hetzelfde als de gewone weg hier waar ik het eerder al over had, alleen dan tweebaans en met wat meer snelheid. Er zijn ook afgescheiden weghelften, hoewel het soms blijkbaar handiger is om een kilometer of wat tegen het verkeer in te rijden als je een afslag moet halen. Ook fietsers, voetgangers en een enkele vijver middenin de weg zijn geen bijzonderheid. O, en gigantisch veel zwerfhonden. Dat gecombineerd met acht gezellige Indiërs bij je op schoot, waarvan degene naast me ook nog wagenziek was, maakte het een intens ritje. Gelukkig deden we onderweg nog spelletjes waar we liedjes in het Hindi moesten zingen. Ik heb hun cultuur gelijk maar even uitgebreid met wat Engels- en Nederlandstalige pareltjes. Ja, ik doe ook nog goede dingen hier.

De film die we gingen bekijken heette ‘Gravity’ en ging over George Clooney (die snapte de clou niet) en Sandra Bullock (in de film heten ze trouwens anders) die op een ruimtemissie zijn om een satelliet te repareren. Door een ongeluk komen ze uiteindelijk los in de ruimte te zweven zonder communicatie met de aarde. Complete verlorenheid en eenzaamheid is het gevolg. Om dit stuk maar even literair en diepzinnig te maken, zag ik ineens wel parallellen met hoe ik me vooral in het begin soms voelde. Vervreemd en niet verbonden met mijn vertrouwde omgeving, zwevend in het donker. Op een zeker moment komt er in de film een moment dat de hoofdpersoon breekt en het praktisch opgeeft, waardoor alles verloren lijkt. Maar dan plotseling bereikt ze een hoger inzicht krijgt en besluit ze om door te gaan. Vanaf dat moment is ze sterker en doelgerichter en (als je het einde niet wilt weten ga dan door naar de volgende alinea), uiteindelijk vind ze natuurlijk haar weg terug naar aarde. En komt ze sterker en anders terug dan dat ze heenging.

Achteraf bezien is dat mij misschien ook wel overkomen, alleen dan zonder de Hollywoodglans - en George Clooney. Waar ik me na de lange autorit en alle impressies in het begin weer wat verloren voelde zoals eerder, was het aan het eind van de dag juist heel erg leuk. Dat positieve is eigenlijk voor het grootste deel wel blijven hangen tot en met nu. Ergens is er een knop omgegaan denk ik. Op de weg terug zijn we onderweg nog ergens wat gaan drinken in restaurant met een grote tuin. Er was ook één van de kinderen van een collega mee en die brak de hele tent af, wat alleen maar mooi was. Daar heb ik ook voor het eerst een biertje op! Nou, dan kan je dag toch niet meer stuk.

De dag erna nam ik een definitief besluit dat achteraf gezien een erg goed besluit is gebleken. Want hoewel we nog geen echte afspraken hadden over hoe lang ik zou blijven, gingen we er impliciet misschien vanuit dat ik tot de laatste dag van mijn werkvisum zou blijven (12 maart). Ik had alleen vaker en vaker het gevoel dat die vijfenhalve maand een beetje verstikkend werkten. Het is best wel een lange periode en het zou betekenen dat ik eind februari een aantal voor mij belangrijke dingen zou missen in Nederland. Niet op de minste plaats natuurlijk de 60e verjaardag van mijn moedertje, maar ook één van mijn beste vrienden die dan waarschijnlijk iets belangrijks gaat meemaken wat ik niet wil missen. De gedachte dat (plus andere zaken) te moeten missen omdat ik hier ‘vast’ zit, maakte het extra zwaar om hier volledig vrij mijn gang te gaan. Ik heb maandagochtend op kantoor dus uitgelegd dat het voor mij beter zou zijn om een maandje eerder terug te gaan (dus half februari in plaats van maart) en dat ik me voor mijn gevoel dan beter zou kunnen focussen op de vierenhalve maand dat ik hier zit, dan me druk te maken of ik vijfenhalve maand wel zou volhouden. Als gezegd is het een goede keuze gebleken en ook op kantoor staan ze er gelukkig helemaal achter. Toeval of niet, vanaf dat moment is alles een stuk soepeler gegaan.

Maar goed, we waren net op weg naar mijn verjaardag. Dinsdag 22 oktober is de dag dat ik 26 werd en hoewel ik al heel veel vette verjaardagen heb gehad, was dit in ieder geval de meest bijzondere. Het begon ermee dat ik door Prem ’s ochtends vroeg werd meegenomen naar een weeshuis voor kinderen met een verstandelijke beperking, gerund door een aantal zusters. Prem leidde de ochtenddienst en ik mocht mee om te kijken. Daar hadden ze onder andere taart voor me geregeld en ging iedereen voor me zingen. Ik kreeg ook van alle kinderen een bloem, dus aan het eind stond ik met minstens 25 bloemen in mijn handen. We zijn ook even rond gaan lopen door het weeshuis en het was toch wel erg tragisch om te zien. Erger kan het misschien niet worden, weeskind in India en dan ook nog gehandicapt. Op de weg terug kon ik alleen maar denken over hoe ongelofelijk het is dat deze zusters hun hele leven weiden aan het zorgen voor deze kinderen. En hoeveel vrolijkheid de kinderen daardoor uitstralen.

Hierna ging ik naar kantoor toe. Ook daar werd er weer voor me gezongen en kreeg ik taart. Het is een Indiase traditie om het eerste stuk gevoerd te krijgen uit handen van iemand anders, dus dat gebeurde. Dat was allemaal mooi, en ik denk dat er om half elf ’s ochtends in totaal al 50 man voor me hadden gezongen. In de middag werd mij gevraagd of ik even mee kon komen. Ik dacht natuurlijk gelijk ‘wat heb ik nu weer fout gedaan’, maar het bleek een verassing te zijn. Ze hadden namelijk een videoverbinding gelegd met het Liliane Fonds waar mijn moedertje en haar collega’s zaten te wachten. Dat was een aangename verassing. ’s Avonds natuurlijk nog met het thuisfront gebeld.

Op het klooster was ik nog niet gefeliciteerd en dat zou in de avond goed gemaakt worden. Voor aanvang van het avondeten ben ik namelijk weer bezongen, dit keer door een stuk of 60 broeders. Deze broeders mocht ik ook allemaal (zowel links als rechts) knuffelen. Dat zijn een hoop broeders kan ik je vertellen. Al met al toch een mooie verjaardag. ’s Ochtends had ik trouwens van Prem al een ketting gehad waarvan ik later bedacht dat het een rozenkrans is, dus die hangt nu iedere dag om mijn nek. Wie weet word ik ooit nog wel een goed christen. Ik denk het niet.

Ik had beloofd nog even uit te leggen wat ik nu precies doe, dus dat zal ik hier even uitleggen. Jan Vikas Samiti (JVS), waarvoor ik werk, is een organisatie die globaal gezegd opkomt voor de allerzwaksten van de samenleving. De afdeling waar ik werk is volledig geweid aan de samenwerking met het Liliane Fonds, want daar hebben ze een strategisch partnerschap mee. Kort gezegd coördineren zij het beleid van het Liliane Fonds door naar lokale partnerorganisaties in heel noordelijk India, die uiteindelijk dus kinderen met een handicap helpen met een zo breed mogelijke aanpak. De doelstellingen van het Liliane Fonds worden dus via JVS en uiteindelijk de lokale partners in de praktijk gebracht. Dit is even kort door de bocht hoe het werkt, hoewel ze nog veel meer doen dan dat.

Mijn bijdrage ligt niet zozeer in het direct helpen van de kinderen, hoewel het natuurlijk heel mooi is om ook daar mee te helpen. In het begin was het vooral een kwestie van gevoel krijgen voor wat ze precies doen, dus gingen we ook veel het veld in. Daar kan ik feitelijk alleen niet heel veel betekenen, al was het maar omdat ik de taal niet spreek. Ik focus me daarom vooral op het ondersteunen van bepaalde projecten door het doen van onderzoek. Zo heb ik in het begin meegeschreven aan een voorstel over de toegankelijkheid van basisonderwijs en daarna geschreven over de context (het beleid en de praktijk) van medische rehabilitatie voor gehandicapten. Nu ben ik bezig met het opzetten van een veel omvangrijker onderzoeksproject rondom ‘social protection’. Daar kan ik nu nog niet veel over zeggen, maar dat is in ieder geval waar het meest in thuis ben en wat hebben wel een aantal goede ideeën. Ook komt er binnenkort een workshop/training waar ik kan meehelpen. Zo zijn er een hoop kort- en langlopende projecten waar ik meehelp.

Het is nu alwéér een lange blog geworden merk ik en ik was qua tijd pas net voorbij mijn verjaardag. Maar voor de rest van de tijd heb ik eigenlijk vooral gewerkt. Ik ben uiteindelijk ook nog even ziek geworden (daar kon je op wachten), dus ik heb ook nog wat dagen ‘thuis’ gezeten. Hier hebben ze me ook leren vissen met hengel (lees: stok). Afgelopen zondag tot en met woensdag waren hier op het klooster trouwens activiteitendagen. Vooral sportwedstrijden, maar ook meer creatieve dingen zoals improvisatietheater en muziek. Dat was allemaal erg gaaf en ik heb ook voor het eerst mijn goede fototoestel gebruikt om alles rondom het klooster vast te leggen. Helaas kan ik die foto’s hier niet plaatsen omdat ik het kabeltje ben vergeten. Misschien binnenkort. Tot die tijd moeten we het doen met de foto’s die met mijn telefoon zijn gemaakt.

O ja, voor ik het vergeet te melden, met Twan (die een half jaar in Singapore zit) heb ik ook nog bedacht om samen nieuwjaar te vieren. We hebben besloten om elkaar in Bangkok te ontmoeten en vanaf daar nog naar een eilandje te gaan. Dus gaat mooi worden! Trouwens, wat ben ik blij dat ik de hele zwarte pieten-discussie nu niet hoef mee te maken. Het is eigenlijk al hilarisch (en beschamend) om hier uit te leggen dat zoiets voorpaginanieuws is in Nederland. O, en ook dat het hier overdag nog lekker 30 graden en zonnig is. Ik spreek jullie over twee weken weer.