#1: De eerste twee weken in Varanasi!
Door: Freek
Blijf op de hoogte en volg Freek
18 Oktober 2013 | India, Benares
Hier dan eindelijk mijn eerste post vanuit India, precies twee weken nadat ik hier aankwam. Ik heb geprobeerd om het enigszins kort te houden, maar dat is blijkbaar niet gelukt. Maar jullie hebben vast wel het geduld om tot het einde door te lezen ;). Ik besef me nu trouwens pas dat ik eigenlijk niet veel uitleg mijn werk, de vriendelijke mensen daar en de projecten, maar dat kan ik dan mooi in de volgende post uitleggen. Ik gok zo dat deze lang genoeg is. Maar laat ik bij het begin beginnen (dat kan ook haast niet anders)…
Donderdagochtend 3 oktober 2013 ging ik ’s ochtends vroeg op weg naar het vliegveld van Brussel met mams en paps en Danny (bekend van radio en tv). Na een emotioneel afscheid stond ik er na de paspoortcontrole in mijn eentje voor. Via Doha (Qatar) ben ik naar Delhi gevlogen met Qatar Airways. De overstap van zeven uur in Delhi heb ik in een halve slaaptoestand doorgebracht. Wel begon het langzaam tot me door te dringen dat ik nu echt wegga. In Doha schreef ik onder andere het volgende op mijn iPad:
“Waar ben ik eigenlijk aan begonnen? Ben ik met mijn grote mond ergens aan begonnen waar ik eigenlijk niet klaar voor ben, of is dit normale twijfel die bij zo’n grote stap hoort? Ik hou maar vast aan dat laatste. Als mens (ja, Mark) heb je graag zekerheid. Die zekerheid heb ik nu niet: ik ken nauwelijks de mensen waarmee ik zal gaan werken, ik heb nooit echt dergelijk werk gedaan (sterker nog, ik weet zelfs nog niet eens precies hoe dat eruit zal zien) en ben zelfs nog nooit echt in Azië geweest. Laat staan in een stad als Varanasi, naar het schijnt een van de meest intense Indiase steden.
Het is zo’n moment dat het opeens voor de echt is, en de spelregels zijn veranderd. Wat vanochtend gold toen ik opstond in Nederland geld nu niet meer. Dit gevoel is een beetje te vergelijken als met een optreden of een belangrijke wedstrijd: natuurlijk weet je wel hoe alles moet en heb je je zeker voorbereid, maar als je er dan staat dan telt dat allemaal niet meer en moet je jezelf maar zien te redden op dat moment. De vrijheid die de nieuwe spelregels biedt, stelt je in staat stellen boven jezelf uit te stijgen, maar ook om juist dieper te zakken dan wanneer je op het veilige droge was gebleven. Maar laat ik dan voor nu maar meenemen wat ik van optreden heb geleerd, namelijk dat het erom druk maken je uiteindelijk alleen maar verkrampt, klein houdt en een goed eindresultaat tegenwerkt.”
Vervolgens het cliché dat ik er maar gewoon in moet duiken en zien wat er komt. Plus de opmerking dat dit waarschijnlijk makkelijker gezegd is dan gedaan.
Na een soepele landing in Varanasi werd ik opgehaald door twee mensen die ik voorheen nog niet kende, die voor Jan Vikas Samiti (JVS) werkten – de organisatie waar ik dus voor werk. Eén daarvan was Rohit, die ik in de dagen erna beter zou leren kennen en die me de eerste dagen heel goed heeft geholpen. Met maar twee uur slaap in de ogen was de reis van het vliegveld naar mijn slaapplek op zijn zachtst gezegd confronterend. Verkeer in India is niet te vergelijken met Nederland: asfalt is er nauwelijks, gaten in de weg wel. Alles rijdt door elkaar heen, van fiets tot autobus en van koe tot ezel, haalt elkaar constant in - en er wordt meer getoeterd dan gas gegeven. O ja, ze rijden ook nog aan de verkeerde kant! En dan is alles buiten de weg (de wereld dus) ook nog eens compleet anders dan je je voor kan stellen.
Bij aankomst kwam ik erachter waar ik precies zou verblijven, want dat wist ik nog niet precies. Het duurde een paar dagen voordat ik het precies snapte, maar ik zal het even uitleggen zodat jullie een beeld hebben. De Indian Missionary Society (IMS) is een christelijke congregatie met verschillende afdelingen of districten. Ik zit dus in het Varanasi district. JVS, waar ik voor werk, is overigens de sociale tak van IMS. Ik verblijf op een ‘monastery’ (oftewel klooster) dat gerund word door een stuk of zeven ‘fathers’ (priesters, maar ik zou het goede Nederlandse word niet weten). Het zijn een aantal grote, mooie gebouwen met een grote tuin erbij en zelfs een voetbalveld. Het is gelukkig een oase van rust vergeleken met de straat waar het klooster aan ligt. Dit klooster is een opleidingscentrum voor een stuk of 60 ‘brothers’ die een opleiding tot priester volgen. Ze volgen hier een driejarige filosofieopleiding (eerder hebben ze al vijf jaar andere opleiding gehad), onderwezen door de fathers en volgens een strak dagschema. Dat houdt bijvoorbeeld in dat ze om kwart over vijf ’s ochtends opstaan, waar ik ook van mag meegenieten aangezien dat gepaard gaat met het luiden van bellen en oppeppende Hindi muziek. Vaak doen er ook nog een stuk of twee honden, een paar verloren eenden en een drietal hanen aan mee. Gelukkig kan ik zelf (soort van) doorslapen tot aan het ontbijt van half 8.
Ik zelf zit in één van de guest rooms van het klooster. In het begin werd de kamer nogal geterroriseerd door mieren en duizendpoten en ik had ook Kees en Huubke als huisdieren, twee grote hagedissen. Kees en Huubke hebben me echter in de steek gelaten denk ik, want ik zie ze nergens meer. De kamer is qua westerse standaarden geen luxe, maar ik heb eigenlijk alles wat ik nodig heb, mede omdat de mensen van JVS ervoor hebben gezorgd dat ik een eigen waterfilter en koelkast heb. Stroom heb ik ook, hoewel het nogal wel eens uitvalt. Veel meer dan dat heb je eigenlijk ook niet nodig.
Dan het eten. Ik sta nou niet echt bekend om mijn brede smaak en ik heb hier en daar nog een allergie, maar het valt eigenlijk alles mee. Het heeft wel een aparte smaak en geur waar ik in het begin aan moest wennen, maar inmiddels begin ik het zelfs wel lekker te vinden! Ze hebben zelfs bestek, hoewel ik denk ik alles anders doe want ik wordt constant toegelachen. Wel wennen dat ze hier drie keer per dag warm eten, dat is even aanpoten als je net een kwartiertje wakker bent. Hoe dan ook, ik krijg veel en ik denk redelijk gezond eten, dus ik zal geen kilo’s afvallen. De fathers zijn erg vriendelijk, maar onze levens zijn zo anders (de meesten zijn nog nooit India uit geweest – en het zijn dus priesters!) dat er niet zoveel te praten valt. Maar het zijn sowieso geen praters (en ik ben ook van mening dat je tijdens het eten gewoon moet eten) dus het is ‘wel prima’ zo. Toch heb ik wel een goede band opgebouwd met één van de fathers, Prem (echt waar, niet die van DWDD gelukkig). Hij is heel enthousiast en begaan en een gelovige filosofiedocent, dus dat staat garant voor goede gesprekken en discussies na het eten.
Communicatie is trouwens best lastig aangezien de echte locals hier amper Engels kunnen (in de staat waar ik zit, Uttar Pradesh, is overigens ongeveer de helft analfabeet, bijzonder arm en vaak zonder opleiding). Bij degenen die wel Engels kunnen (zoals fathers, brothers en collega’s) is het Indiase accent soms zo sterk dat het moeilijk te volgen is. Dat maakt verbinding leggen wel lastig, vooral in het begin. Door de dagen heen is dat eigenlijk wel beter gegaan, hoewel ik soms nog maar blij ja-knik en geen idee heb wat er gezegd wordt. En nogmaals, iedereen waar ik mee te maken heb toont zoveel goede wil dat het toch wel goed komt.
Een ander ding is dat waar ik zit redelijk buiten de stad is. Bij de Ganges-rivier zijn zeker toeristen te vinden maar hier op straat ben ik nog geen westerling tegengekomen. Ik ben dus een aparte verschijning met mijn blonde coup. Het is echt lastig, en nog steeds, om aan al die starende blikken te wennen. Vooral de werkbezoeken in de dorpen – die hoe dan ook moeilijk zijn om alle armoede en ellende die je ziet – zijn lastig, omdat daar helemaal al nooit buitenstaanders komen. Bij bezoek aan een lokaal ziekenhuis (vergeet alles wat je van een Nederlands ziekenhuis weet als je hieraan denkt), werd mij wat uitleg gegeven en er stonden al gauw vijf volwassenen om me heen, alleen maar te kijken. En ik denk dat ik onderweg daar naartoe (achterop de brommer in India, een belevenis op zich) door minstens honderd man ben aangegaapt. Met kinderen is het nog wel leuk, want die lachen meestal verlegen erbij, maar bij volwassenen is het een vervreemde, apathische blik. Ik wist wel dat India hierom bekend staat, en ik verzeker mezelf dat ze niks raars gaan doen en dat ze niet beter weten, maar in de praktijk is het toch zwaarder dan ik had verwacht. Vooral als je er ‘de kracht niet meer voor heb’ is het iets niet ophoudt.
Dit gevoel, in combinatie met het feit dat ongeveer alles in mijn leven in één klap veranderd is en alles hier sowieso extreem is, geeft me bij vlagen een ontzettend gevoel van vervreemding en angst. Vooral de eerste week heb ik echt pikzwarte momenten gehad in mijn eentje, daar zal ik niet om liegen. Dan komt er vanzelf angst en ga je denken over alle dingen die kunnen gebeuren, iedereen die ik mis (en dat zijn er nogal wat) en alle dingen die ik niet kan en wie ik allemaal teleurstel als het niet lukt, enzovoorts. Elke kleine angst wordt op zo’n moment gigantisch hard opgeblazen en wordt op dat moment ontzettend echt.
Tegelijkertijd is dat ook een hele goede meer spirituele oefening, namelijk om niet constant over alles na te denken en daarin meegezogen te worden. Juist door elk moment te accepteren zoals het zich aandient en van moment tot moment te leven (in plaats van te denken: ow shit, ik moet nog vijf maanden – dat lukt nooit), geeft heel veel kracht. Dat wist ik al wel langer en ook in Nederland probeer ik dat, maar hier is het echt een kwestie van overleven. Als ik dat hier namelijk niet doe, dan wordt ik vanzelf overgenomen door die angst. Constant moet ik dus terug naar dít moment en al mijn gedachten en gevoelens loslaten zonder ze te onderdrukken. Ik ervaar zelf dat er dan uiteindelijk een soort van vrede komt, die de broeders hier waarschijnlijk God zouden noemen. Dat is geen kwestie van één keer doen en dan is het klaar, nee dat moet constant. Maar goed, dat dus.
Een aantal mensen heeft me gevraagd hoe het dan met me gaat, en daar kan ik lastig een goed antwoord op geven. Wat ik vooral kan zeggen is dat het qua gevoel in golven gaat. En flinke golven ook. Ik heb meer dieptepunten dan thuis, zoals dat gevoel van vervreemding, cultuurshock en de dingen die ik zie en meemaak – en die zijn ook echt vol in je gezicht. Het is rauw en ongepolijst. Tegelijkertijd word ik ook juist daardoor gedwongen om meer in het nu te leven en vanuit die toestand is er ook ruimte voor heel veel mooie dingen. Want ik zit natuurlijk wel gewoon ff mooi in India in een prachtig klooster met veel tijd voor mezelf en ik maak dingen mee die ik nergens anders mee zou maken. Daarbij is iedereen waar ik iets mee te maken heb ontzettend liefdevol en ondersteunend. De fathers en brothers, maar ook zeker mijn collega’s bij JVS! Ook de wandelingen en gesprekken met de fathers na het eten zijn mooi en dat zou ik thuis nooit zo meemaken. En met een father die uit Delhi kwam wiens specialisme spiritualiteit was – en die op een of andere manier erg op Frank lijkt overigens – ben ik bijvoorbeeld meegegaan naar een christelijk gezin. Daar had een jongetje zijn verjaardag en hij deed een hele dienst in de woonkamer, met altaar, muziek, bidden en alles. Dat was heel bijzonder om mee te maken. Dit soort pure momenten maken het zijn hier erg mooi.
Ik heb het al weer veel langer gemaakt dan ik wilde en nog heb ik het gevoel dat ik eigenlijk nog niks heb gezegd. Om een soort van conclusie te trekken: ik zou liegen als ik zou zeggen dat het gemakkelijk is en ik heb echt momenten dat ik liever thuis zou zitten. Maar tegelijkertijd zijn er ook heel veel mooie momenten, kan ik hopelijk hier bijdragen aan een goed doel – en is er uiteindelijk niets dat me er echt van afhoudt om hier gewoon vijf maanden te zitten. Ik zal hoe dan ook mijn uiterste best doen en dan zien we wel hoe het loopt. Daarbij, uiteindelijk is het ergste dat hier kan gebeuren dat ik dood ga, maar zelfs daarvoor is dit de beste plek ter wereld! Mensen komen namelijk speciaal naar Varanasi toe om te sterven, omdat ze zo de hele cyclus van reïncarnatie kunnen doorbreken en eindelijk naar het hemelse te kunnen. Dus zelfs al ga ik hier dood, zit ik hier gebakken! Dat is toch best wel een geruststelling.
Donderdagochtend 3 oktober 2013 ging ik ’s ochtends vroeg op weg naar het vliegveld van Brussel met mams en paps en Danny (bekend van radio en tv). Na een emotioneel afscheid stond ik er na de paspoortcontrole in mijn eentje voor. Via Doha (Qatar) ben ik naar Delhi gevlogen met Qatar Airways. De overstap van zeven uur in Delhi heb ik in een halve slaaptoestand doorgebracht. Wel begon het langzaam tot me door te dringen dat ik nu echt wegga. In Doha schreef ik onder andere het volgende op mijn iPad:
“Waar ben ik eigenlijk aan begonnen? Ben ik met mijn grote mond ergens aan begonnen waar ik eigenlijk niet klaar voor ben, of is dit normale twijfel die bij zo’n grote stap hoort? Ik hou maar vast aan dat laatste. Als mens (ja, Mark) heb je graag zekerheid. Die zekerheid heb ik nu niet: ik ken nauwelijks de mensen waarmee ik zal gaan werken, ik heb nooit echt dergelijk werk gedaan (sterker nog, ik weet zelfs nog niet eens precies hoe dat eruit zal zien) en ben zelfs nog nooit echt in Azië geweest. Laat staan in een stad als Varanasi, naar het schijnt een van de meest intense Indiase steden.
Het is zo’n moment dat het opeens voor de echt is, en de spelregels zijn veranderd. Wat vanochtend gold toen ik opstond in Nederland geld nu niet meer. Dit gevoel is een beetje te vergelijken als met een optreden of een belangrijke wedstrijd: natuurlijk weet je wel hoe alles moet en heb je je zeker voorbereid, maar als je er dan staat dan telt dat allemaal niet meer en moet je jezelf maar zien te redden op dat moment. De vrijheid die de nieuwe spelregels biedt, stelt je in staat stellen boven jezelf uit te stijgen, maar ook om juist dieper te zakken dan wanneer je op het veilige droge was gebleven. Maar laat ik dan voor nu maar meenemen wat ik van optreden heb geleerd, namelijk dat het erom druk maken je uiteindelijk alleen maar verkrampt, klein houdt en een goed eindresultaat tegenwerkt.”
Vervolgens het cliché dat ik er maar gewoon in moet duiken en zien wat er komt. Plus de opmerking dat dit waarschijnlijk makkelijker gezegd is dan gedaan.
Na een soepele landing in Varanasi werd ik opgehaald door twee mensen die ik voorheen nog niet kende, die voor Jan Vikas Samiti (JVS) werkten – de organisatie waar ik dus voor werk. Eén daarvan was Rohit, die ik in de dagen erna beter zou leren kennen en die me de eerste dagen heel goed heeft geholpen. Met maar twee uur slaap in de ogen was de reis van het vliegveld naar mijn slaapplek op zijn zachtst gezegd confronterend. Verkeer in India is niet te vergelijken met Nederland: asfalt is er nauwelijks, gaten in de weg wel. Alles rijdt door elkaar heen, van fiets tot autobus en van koe tot ezel, haalt elkaar constant in - en er wordt meer getoeterd dan gas gegeven. O ja, ze rijden ook nog aan de verkeerde kant! En dan is alles buiten de weg (de wereld dus) ook nog eens compleet anders dan je je voor kan stellen.
Bij aankomst kwam ik erachter waar ik precies zou verblijven, want dat wist ik nog niet precies. Het duurde een paar dagen voordat ik het precies snapte, maar ik zal het even uitleggen zodat jullie een beeld hebben. De Indian Missionary Society (IMS) is een christelijke congregatie met verschillende afdelingen of districten. Ik zit dus in het Varanasi district. JVS, waar ik voor werk, is overigens de sociale tak van IMS. Ik verblijf op een ‘monastery’ (oftewel klooster) dat gerund word door een stuk of zeven ‘fathers’ (priesters, maar ik zou het goede Nederlandse word niet weten). Het zijn een aantal grote, mooie gebouwen met een grote tuin erbij en zelfs een voetbalveld. Het is gelukkig een oase van rust vergeleken met de straat waar het klooster aan ligt. Dit klooster is een opleidingscentrum voor een stuk of 60 ‘brothers’ die een opleiding tot priester volgen. Ze volgen hier een driejarige filosofieopleiding (eerder hebben ze al vijf jaar andere opleiding gehad), onderwezen door de fathers en volgens een strak dagschema. Dat houdt bijvoorbeeld in dat ze om kwart over vijf ’s ochtends opstaan, waar ik ook van mag meegenieten aangezien dat gepaard gaat met het luiden van bellen en oppeppende Hindi muziek. Vaak doen er ook nog een stuk of twee honden, een paar verloren eenden en een drietal hanen aan mee. Gelukkig kan ik zelf (soort van) doorslapen tot aan het ontbijt van half 8.
Ik zelf zit in één van de guest rooms van het klooster. In het begin werd de kamer nogal geterroriseerd door mieren en duizendpoten en ik had ook Kees en Huubke als huisdieren, twee grote hagedissen. Kees en Huubke hebben me echter in de steek gelaten denk ik, want ik zie ze nergens meer. De kamer is qua westerse standaarden geen luxe, maar ik heb eigenlijk alles wat ik nodig heb, mede omdat de mensen van JVS ervoor hebben gezorgd dat ik een eigen waterfilter en koelkast heb. Stroom heb ik ook, hoewel het nogal wel eens uitvalt. Veel meer dan dat heb je eigenlijk ook niet nodig.
Dan het eten. Ik sta nou niet echt bekend om mijn brede smaak en ik heb hier en daar nog een allergie, maar het valt eigenlijk alles mee. Het heeft wel een aparte smaak en geur waar ik in het begin aan moest wennen, maar inmiddels begin ik het zelfs wel lekker te vinden! Ze hebben zelfs bestek, hoewel ik denk ik alles anders doe want ik wordt constant toegelachen. Wel wennen dat ze hier drie keer per dag warm eten, dat is even aanpoten als je net een kwartiertje wakker bent. Hoe dan ook, ik krijg veel en ik denk redelijk gezond eten, dus ik zal geen kilo’s afvallen. De fathers zijn erg vriendelijk, maar onze levens zijn zo anders (de meesten zijn nog nooit India uit geweest – en het zijn dus priesters!) dat er niet zoveel te praten valt. Maar het zijn sowieso geen praters (en ik ben ook van mening dat je tijdens het eten gewoon moet eten) dus het is ‘wel prima’ zo. Toch heb ik wel een goede band opgebouwd met één van de fathers, Prem (echt waar, niet die van DWDD gelukkig). Hij is heel enthousiast en begaan en een gelovige filosofiedocent, dus dat staat garant voor goede gesprekken en discussies na het eten.
Communicatie is trouwens best lastig aangezien de echte locals hier amper Engels kunnen (in de staat waar ik zit, Uttar Pradesh, is overigens ongeveer de helft analfabeet, bijzonder arm en vaak zonder opleiding). Bij degenen die wel Engels kunnen (zoals fathers, brothers en collega’s) is het Indiase accent soms zo sterk dat het moeilijk te volgen is. Dat maakt verbinding leggen wel lastig, vooral in het begin. Door de dagen heen is dat eigenlijk wel beter gegaan, hoewel ik soms nog maar blij ja-knik en geen idee heb wat er gezegd wordt. En nogmaals, iedereen waar ik mee te maken heb toont zoveel goede wil dat het toch wel goed komt.
Een ander ding is dat waar ik zit redelijk buiten de stad is. Bij de Ganges-rivier zijn zeker toeristen te vinden maar hier op straat ben ik nog geen westerling tegengekomen. Ik ben dus een aparte verschijning met mijn blonde coup. Het is echt lastig, en nog steeds, om aan al die starende blikken te wennen. Vooral de werkbezoeken in de dorpen – die hoe dan ook moeilijk zijn om alle armoede en ellende die je ziet – zijn lastig, omdat daar helemaal al nooit buitenstaanders komen. Bij bezoek aan een lokaal ziekenhuis (vergeet alles wat je van een Nederlands ziekenhuis weet als je hieraan denkt), werd mij wat uitleg gegeven en er stonden al gauw vijf volwassenen om me heen, alleen maar te kijken. En ik denk dat ik onderweg daar naartoe (achterop de brommer in India, een belevenis op zich) door minstens honderd man ben aangegaapt. Met kinderen is het nog wel leuk, want die lachen meestal verlegen erbij, maar bij volwassenen is het een vervreemde, apathische blik. Ik wist wel dat India hierom bekend staat, en ik verzeker mezelf dat ze niks raars gaan doen en dat ze niet beter weten, maar in de praktijk is het toch zwaarder dan ik had verwacht. Vooral als je er ‘de kracht niet meer voor heb’ is het iets niet ophoudt.
Dit gevoel, in combinatie met het feit dat ongeveer alles in mijn leven in één klap veranderd is en alles hier sowieso extreem is, geeft me bij vlagen een ontzettend gevoel van vervreemding en angst. Vooral de eerste week heb ik echt pikzwarte momenten gehad in mijn eentje, daar zal ik niet om liegen. Dan komt er vanzelf angst en ga je denken over alle dingen die kunnen gebeuren, iedereen die ik mis (en dat zijn er nogal wat) en alle dingen die ik niet kan en wie ik allemaal teleurstel als het niet lukt, enzovoorts. Elke kleine angst wordt op zo’n moment gigantisch hard opgeblazen en wordt op dat moment ontzettend echt.
Tegelijkertijd is dat ook een hele goede meer spirituele oefening, namelijk om niet constant over alles na te denken en daarin meegezogen te worden. Juist door elk moment te accepteren zoals het zich aandient en van moment tot moment te leven (in plaats van te denken: ow shit, ik moet nog vijf maanden – dat lukt nooit), geeft heel veel kracht. Dat wist ik al wel langer en ook in Nederland probeer ik dat, maar hier is het echt een kwestie van overleven. Als ik dat hier namelijk niet doe, dan wordt ik vanzelf overgenomen door die angst. Constant moet ik dus terug naar dít moment en al mijn gedachten en gevoelens loslaten zonder ze te onderdrukken. Ik ervaar zelf dat er dan uiteindelijk een soort van vrede komt, die de broeders hier waarschijnlijk God zouden noemen. Dat is geen kwestie van één keer doen en dan is het klaar, nee dat moet constant. Maar goed, dat dus.
Een aantal mensen heeft me gevraagd hoe het dan met me gaat, en daar kan ik lastig een goed antwoord op geven. Wat ik vooral kan zeggen is dat het qua gevoel in golven gaat. En flinke golven ook. Ik heb meer dieptepunten dan thuis, zoals dat gevoel van vervreemding, cultuurshock en de dingen die ik zie en meemaak – en die zijn ook echt vol in je gezicht. Het is rauw en ongepolijst. Tegelijkertijd word ik ook juist daardoor gedwongen om meer in het nu te leven en vanuit die toestand is er ook ruimte voor heel veel mooie dingen. Want ik zit natuurlijk wel gewoon ff mooi in India in een prachtig klooster met veel tijd voor mezelf en ik maak dingen mee die ik nergens anders mee zou maken. Daarbij is iedereen waar ik iets mee te maken heb ontzettend liefdevol en ondersteunend. De fathers en brothers, maar ook zeker mijn collega’s bij JVS! Ook de wandelingen en gesprekken met de fathers na het eten zijn mooi en dat zou ik thuis nooit zo meemaken. En met een father die uit Delhi kwam wiens specialisme spiritualiteit was – en die op een of andere manier erg op Frank lijkt overigens – ben ik bijvoorbeeld meegegaan naar een christelijk gezin. Daar had een jongetje zijn verjaardag en hij deed een hele dienst in de woonkamer, met altaar, muziek, bidden en alles. Dat was heel bijzonder om mee te maken. Dit soort pure momenten maken het zijn hier erg mooi.
Ik heb het al weer veel langer gemaakt dan ik wilde en nog heb ik het gevoel dat ik eigenlijk nog niks heb gezegd. Om een soort van conclusie te trekken: ik zou liegen als ik zou zeggen dat het gemakkelijk is en ik heb echt momenten dat ik liever thuis zou zitten. Maar tegelijkertijd zijn er ook heel veel mooie momenten, kan ik hopelijk hier bijdragen aan een goed doel – en is er uiteindelijk niets dat me er echt van afhoudt om hier gewoon vijf maanden te zitten. Ik zal hoe dan ook mijn uiterste best doen en dan zien we wel hoe het loopt. Daarbij, uiteindelijk is het ergste dat hier kan gebeuren dat ik dood ga, maar zelfs daarvoor is dit de beste plek ter wereld! Mensen komen namelijk speciaal naar Varanasi toe om te sterven, omdat ze zo de hele cyclus van reïncarnatie kunnen doorbreken en eindelijk naar het hemelse te kunnen. Dus zelfs al ga ik hier dood, zit ik hier gebakken! Dat is toch best wel een geruststelling.
-
18 Oktober 2013 - 15:06
Vaders:
Hoi Freek,
Verhelderend openhartig verhaal. Toch heel anders dan als we bellen.
Groet,
vaders -
18 Oktober 2013 - 16:01
Smam:
Goh jongen, wat kun jij dat prachtig verwoorden...Tranen in mijn ogen, maar jij gaat het wel redden..bikkel! -
18 Oktober 2013 - 16:06
Hiram:
sjezus freek wat een verhaal. Het lijkt net alsof je op een andere planeet beland bent, kan me voorstellen dat je van die moodswings hebt. Echt wel leuk om te lezen, hou ons op de hoogte. zal binnenkort ff een headsetje regelen dan kan ik skypen :D hang on, je kan het en als je straks terug kijkt had je het vast niet willen missen. sowieso reden voor een awesome freekisterugfeest ;) -
18 Oktober 2013 - 17:10
Niek:
Respect Freekie, mooi verwoord ook.
Ik krijg het gevoel dat het zich al enigzins begint te stabiliseren.
De eerste weken zijn het moeilijkst!
Liefde vanuit Nederland! -
18 Oktober 2013 - 21:01
Mark:
Mooi geschreven Fredje. Niet doodgaaaan :(!
Je doet het maar mooi ff, ben trots op je!
X -
19 Oktober 2013 - 01:17
Karlijn:
Ha broertje,
Heel mooi geschreven door je. Je schrijft dat als het je niet lukt je mensen mss zou teleurstellen. Dat geldt voor mij iig zeker niet. Ik ben nu al super trots op je! Groetjes aan de priesters en je kan het! : )
X (je)zusje ( om in priestertermen te spreken; ) -
19 Oktober 2013 - 12:29
Wulmski:
Wajooh 100 man die je staat aan te gapen, sinterklaastaferelen
Jmmr van Kees & Huubke, Huubke had zo van "al mot ik op me kop goan stoan dan nog niet heur!"
Maar mooi verhaal Heinski, tof dat je zo in de spiritualiteit kunt verdiepen.
Nog veel cudo's en sterkte daar in de oudste beschaving ter wereld -
19 Oktober 2013 - 18:44
Hans:
Wauw Freek, heftig verhaal.
Ik heb veel bewondering voor jou, dat je praktisch alles achter je hebt gelaten om daar goed werk te verrichten.
Los van de eerste cultuurshock en twijfels, lees ik wel heel vette dingen, geniet hiervan maat!
Ik kijk uit naar je volgende verslag :)
Love! -
19 Oktober 2013 - 20:20
Tammy:
Lieve Freek,
Wat ontzettend mooi dat je dit mag meemaken.
Probeer ook een beetje te genieten van deze bijzondere tijd.
Liefs Tammy -
20 Oktober 2013 - 15:29
Cobi:
Hallo Freek,
Bedankt voor je openhartige verslag van de eerste twee weken. Wat herkenbaar allemaal: het eten, de gaten in de straten, het onverstaanbare engels, die ongewone mensenmassa die alleen maar toekijkt en tegelijk ook de vriendelijkheid die de mensen om je heen tonen. Ik kan me heel goed voorstellen dat je moeilijke momenten doormaakt, maar ik proef ook je kracht om jezelf toe te spreken en het optimale uit deze ervaring te halen.
Mochten de uurtjes na kantoortijd af en toe te langzaam gaan, vraag dan eens mee te mogen met Fr. Abhi naar het station van Varanasi. Abhi was de eerste regionale coördinator van het Liliane Fonds in Noord India. Een man die ik bewonder om zijn tomeloze inzet voor de allerarmsten. Samen met enkele zusters spoort hij kinderen op die op het station zomaar ronddwalen, zonder ouders en verzorging. Geregeld zijn daar ook kinderen met een handicap bij. Er is een opvanghuis voor die kinderen waar de zusters voor ze zorgen en ze ook naar school gaan. Ik meen dat zijn organisatie DARE heet. Abhi (zijn volledige naam is een stuk langer en moeilijker) is ook een IMS father.
Veel succes gewenst Freek en hartelijke groeten uit Waalwijk.
Cobi -
20 Oktober 2013 - 17:58
Koosje:
Ha Freek,
Een kleine aardschok zo'n verhuizing daarheen, maar mooi je als vrijwilliger te verdiepen in het werk daar. Je eigen grenzen te verkennen in een land wat zo ver van ons Nederlanders afstaat. Wat mis je? De jaarlijkse zeurpieterij, inderdaad rond de benaming van de zwarte piet.....en aanperkend gelijk ook maar de negerzoenen ....Daarnaast de weeralarmen; zo regende het hier zo hard dat half Zeeland een week heeft nageborreld in de riolen......en ja hoor de eerste gladde blaadjes op de sporen zijn ook al gesignaleerd. We verwachten de eerste noodoproepen van de NS binnen nu en een paar dagen. Maar waar hebben we het over, het is allemaal erg relatief, als je jouw verhaal leest over het openbaar vervoer daar.
Freek ik wens je een goede tijd, ik hoop dat je jouw draai er vindt...en geniet ervan dat je in een rustig klooster logeert. De tip om je haren voor the time being in de kleur hazelnootbruin te verven heb je vast al gehad?
Groetjes
Koosje
-
20 Oktober 2013 - 17:59
George Rouhof:
Beste Freek,
Een heftig verhaal, recht uit je hart. Dit maakt diepe indruk. Je voelt je nietig in deze 'nieuwe' wereld waar alles anders is dan je gewoon bent. Toch lees ik je nieuwsgierigheid naar deze 'wondere' wereld en de geweldige uitdaging die je nog tegemoet gaat de komende tijd. Wat je ook besluit deze ervaring neemt niemand je meer af. Heel veel sterkte, succes en mooie spirituele momenten. Ik blijf je volgen. Groet, George Rouhof -
20 Oktober 2013 - 18:38
Tineke En Marcel:
Hee Freekie,
Dat is nog niet niks he, het extreme India?! Dapper dat je zo eerlijk en openhartig je verhaal opschrijft. En bedenk je maar: de eerste weken zijn het moeilijkst! De levenslessen die je nu leert neemt niemand je meer af! Ohja, en van harte alvast :)!. We hopen dat je een mooie dag hebt, tussen die gekke Indiers ;). Houd ons op de hoogte van je avonturen..
Groetjes van je buurmeisje en Marcie -
21 Oktober 2013 - 08:51
Lianne:
Beste Freek,
Als collega van je moeder weet ik van deze avontuurlijke onderneming. Geweldig zoals jij je gedachten en ervaringen omgezet hebt in woorden. Het is zo beeldend geschreven dat ik bijna de sfeer kan proeven. Nog veel succes ...en we leven met je mee. -
21 Oktober 2013 - 12:49
Angelique Vrensen:
Hallo Freek,
Wat een breed verslag stuur jij de ether in, ben verbaasd over de manier waarop jij je belevenissen en je gevoelens weergeeft. Ik vindt dat je jezelf heel moedig opstelt, en bij tijden onzekerheid en angst durft te tonen, maar ook het voorrecht voelt daar te zijn.
Ook mooi dat vele mensen jou kunnen volgen op deze manier krijgen we dan ook directe informatie.
Ik wens je dan ook een goede tijd en ga je beslist volgen. -
22 Oktober 2013 - 21:56
Sally:
Hoi Freek,
je bent een heel avontuur aangegaan en ik kan me voorstellen dat het af en toe niet meevalt.
Gelukkig is er email, Skype e.d. waarmee je toch nog goed contact kunt houden met het thuisfront.
Ik wens je heel veel succes daar en toch ook veel plezier.
Gelukkig hebben ze ook daar aan je verjaardag gedacht; heel hartelijk gefeliciteerd.
groet Sally -
22 Oktober 2013 - 22:04
Hannie De Graaf :
hallo. Lieve jarige Freek, van harte proficiat met je verjaardag van Danny hoode ik dat het niet l ongemerkt voorbij is gegaan. fijn dan voel je je zover van huis toch een beetje jarig !Ik vind je ervaringen prachtig opgeschreven ik heb het met veel bewondering gelezen en daarna nog een keer! je schrijft zo openhartig je ziet het als het ware voor je zoals iemand anders schreef, je proeft de sfeer. Dat is zeker zo! maar zoals de meesten zeggen Freek die redt het wel! Dat vertrouwen heb ik ook hoor jongen,al zullen er nog wel eens momenten zijn dat je het wat moeilijk hebt en mis je heel veel mensen die om je geven, maar die mensen missen jou ook natuurlijk!En iets voor anderen kunnen betekenen geeft ook een goed gevoel,Je mag trots zijn op jezelf!Lieve Freek, hou vol hoor ik blijf je volgen en sterkte met alles! Lieve groeten,Martin en Hannie xx -
23 Oktober 2013 - 09:34
Thijs:
Freek! Wat een mooi verhaal man! Indrukwekkend om je ervaringen zo uitgebreid en in detail te lezen. Wist dat je goed kunt schrijven, maar wellicht kun je je verhalen nog bundelen in een boek mocht je tijd hebben ;) kan me na het lezen enigszins voorstellen dat je het af en toe zwaar moet hebben en twijfelt aan je keuze. Maar één troost, wat je misschien ook al wel wist; het leven gaat hier ook gewoon door, en zoveel verandert er hier niet. Althans, dat merkte ik na een half jaar down under. En over een korte tijd kun je volgens mij wel terugkijken op een life-changing experience;) Take care, het ga je goed en we gaan onwijs skypen. Laf joe x -
23 Oktober 2013 - 12:36
Freek :
Hoi allemaal, bedankt voor alle mooie en ondersteunende reacties! En bedankt voor de felicitaties, heb gisteren in ieder geval een bijzondere verjaardag gehad. Ik ben van plan om elke twee weken iets te schrijven, dus houd in ieder geval volgende week vrijdag in de gaten. Ik maak nog steeds elke dag van alles mee, dus in ieder geval genoeg te vertellen! De shock van de eerste twee weken is op het moment al wel een stuk minder, zeker ook omdat ik weet dat jullie meeleven. En ik ben blij dat ik die hele zwarte piet discussie in Nederland nu niet hoef te volgen. Tot schrijvens! -
25 Oktober 2013 - 23:46
Marlies En Jan Frankemolle:
Ha die Freek,
Te laat om je op tijd voor je verjaardag te felkciteren, maar nog wel op tijd om je een goed verblijf toe te wensen. Tja... Een hele cultuurshock en op jezelf aangewezen, dat gaat je niet in de koude kleren zitten. ( maar je wordt er altijd wijzer van).Weten dat je naar een arm gedeelte van Indie gaat en het meemaken is toch wel een heel verschil he.
Fijn dat de kloostermannen je alle rust en ruimte geven, ga je ook nog verdiepen in het boeddhisme, of blijf je bij de monniken in het klooster?
We blijven je volgen en hopen dat je zo bekend wordt in Varanasi dat je daar niet meer opvalt en alleen nog maar aandacht trekt met je blog!
Groeten Marlies en Jan Frankemolle ( de puntjes ook op Indie lukken niet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
